’Mam, heb jij mijn skibroek meegenomen?’, vraagt mijn jongste zoon.
’Natuurlijk niet, je bent 19.’
’Ja, maar je zei dat hij onder mijn bed in een opbergdoos lag.’
’En?’
’Nou, ik dacht dat jij hem dan wel had ingepakt.’
Een week voor vertrek vraag ik of iedereen z’n spullen wil checken
Skisokken, bril, helm. Er wordt gezucht en ’ja-ha’ geroepen.
Prima, ik vraag het maar één keer. In het kader van afstand nemen. Ze zijn volwassen.
Maar ik snij mezelf natuurlijk in de vingers. Want wie draait er op voor de kosten van een nieuwe broek in een kneiterduur skigebied?
Zo werkt het ook met presentaties.
Presenteren zonder een goede voorbereiding is als je skibroek vergeten
Eén nalatigheid van de spreker en het publiek draait ervoor op. Het luistert naar een onsamenhangend verhaal. Voorgelezen van saaie slides met woorden erop.
De spreker denkt ermee weg te komen onder het mom van: geen tijd, dat schud ik wel uit m’n mouw of: mijn publiek wil graag tekst.
20 jaar geleden doen monsieur Le Rûtte en ik een duikcursus
Zwetend op een tropisch strand trekken we een duikvest aan en hangen onze flessen op onze rug. Dan doen we een uitgebreide buddycheck. Een proces waarvoor we een handig ezelsbruggetje krijgen. Vluggen Leeuwen Schieten Lekker Op: Vest, Lood, Sluitingen, Lucht, Oké.
Alles is in orde en we lopen het water in. We spugen in onze duikbril. Laten via een ventiel de lucht uit ons vest lopen en zakken naar de bodem van de zee. Als we op onze knieën zitten, geven we elkaar het oké teken. We zijn klaar om een tochtje te maken.
Presenteren is óók een proces
Je volgt een aantal vaste stappen en maakt een verhaallijn.
Geen tijd?
Iets goeds maken kost tijd.
Uit je mouw schudden?
Dat kunnen alleen sprekers die al jaren op het podium staan.
Mensen willen tekst?
Pertinent niet waar. Vraag maar aan neurowetenschappers https://brainrules.net/vision/
Dus
Bereid je voor, volg de stappen en geniet van het applaus.
Pauline le Rûtte
Een goede spreker draagt niet alleen informatie over, maar brengt zijn kennis tot leven.
Reactie